خبرنگاران وداع با مردِ شاد

به گزارش وبلاگ سمیه، تهران-خبرنگاران-خسرویِ سال های دور، جوانی خوش رو است و شاد و خندان. برون آمده از خانواده ای که دوستش دارد. پدری که برای او الگویی از صداقت و ازخودگذشتگی است. با آرزوهایی که دیگران چندان آن ها را نمی فهمند.

خبرنگاران وداع با مردِ شاد

خسرویِ آن سال ها باید هم چون پدر و سنت خانوادگی اش، پزشک شود: گوشی به گوش، دغدغه بیماران بر دل و جامۀ سپید و بیمارستان ها و شب های بی خوابی با صدای زنگ بیماران و دردهایی که از جان انسان ها به جانش می افتند؛ اما روزی، خسرو ِ آن سال ها، درون ابری از رؤیا فرو می رود و وقتی از آن بیرون می آید، نه پزشک که فیلمساز شده است: دوربین جای گوشی پزشکی را گرفته و سرش را بر بالین جامعه خم می نماید و با درد آن دردمند می شود.

خسرو پرشور است و فیلم های زیادی می سازد. با جامعه کنار می آید و از دردهایش می گوید. سال ها می گذرند و امروز همان خسرو، آهسته قدم برمی دارد، عصایی در دست، پشتی خمیده، مویی سفید، رویی سفید، چشمانی پراشک و آرزوهایی که نمی خواهد رهایشان کند. خسرو جمله ای دارد که با وسواس پیوسته تکرارش می نماید: هرگز فراموش نکنیم که در چه زمانه ای و در کجای این عالم زندگی می کنیم.

نه، فراموش نمی کنیم؛ اما تو خودت در کجا زندگی می کنی؟ در جزیره ای رنگین و در بی زمانی: جایی از یک سو میان آب های گرم مدیترانه و شادمانی روح لاتین، بی دغدغه، خندان، پرشور و آشوب؛ در ایتالیایی با ریشه هایش در رُم باستانی، جایی که می تواند روزها و شب هایش را تنها با نواختن آکاردئون، با رقصیدن، با نوشیدنی ها و خوراک های گوارا، بی کمترین غمی برای فردا بگذراند؛ و از سویی دیگر، جایی، کنار رودخانه های سرد و خاکستری و گاه حتی عبوس اروپای شمالی، در عقلانیتی ناب، سر در کتاب و دغدغه مند امروز و فردا، آرام و معقول و حساب شده؛ یک زندگی آکنده از فکر و فلسفه و اندیشیدن و نوشتن و دیدن و خودخوردن و تأمل.

خسرو کجایی؟ خودم هم نمی دانم. قلبم میان این دو قطب متضاد در نوسان است. چشم هایم گاه پراشک و لبریز از نگرانی از آینده دیگرانی می شود که دوست شان دارم و می خواهم خود را فراموش کنم تا دیگران همه صندلی شان را بیابند؛ اما همین چشمان گاه خندان اند و پرامید و پرشور و شتاب برای کارهای بعدی و بعدی و بعدی ام که هرگز پایانی ندارند.

خسرو امروز هنوز آرزویی عظیم و رؤیاهایی عظیم تر در سر دارد و به آینده، با نگاهی فیلسوفانه اما با خشنودی از عمری که برایش کامل بوده، می نگرد. توهم هایش را از دست داده است اما نه رؤیاهایش را. گاه از فرط اندوه دنیا می گرید، هر چند خواب هایش هنوز زیبایند، هر چند جزیرۀ کوچک زندگانی اش هنوز از نقش ها و رنگ های روشن سال های پربار، شیرین و شاد است.

نزدیک صبح است. خسرو پُک آخر را به سیگارش می زند. آکاردئونش را بر زمین می گذارد. پُشتش دیگر درد نمی نماید، قامتش راست شده، کالبدش جوانی را بازیافته، جوانی خوش سیما که شاید هوس نموده باشد عقلانیت سرد شمال را برای همواره ترک کند و به گرمای آب های پرشور جنوب بازشود؛ نسیمِ سبک و خنکی بر او می وزد، دوربینش را خاموش می نماید، پرده سینما سفید و خالی است. خسرو برمی شود، به من، به ما، به دوربین نگاه می نماید، دیگر لبخند نمی زند، سبک نیست، شادمانی از دستش رفت، دلش خالی است و بی دغدغه. غصه چه کسی را بخورد؟ نمی خواهد از هیچ چیز و هیچ کس بنالد و هیچ حسرتی از آرزوهای بربادرفته را بر دل نگه دارد... عصایش را به گوشه ای پرتاب می نماید و با قدم های جوانی بازیافته، در جایی میان شور و عقل، در میان ابر عمیقی فرو می رود و از چشم ها ناپدید می شود.

منبع: ایرنا

به "خبرنگاران وداع با مردِ شاد" امتیاز دهید

امتیاز دهید:

دیدگاه های مرتبط با "خبرنگاران وداع با مردِ شاد"

* نظرتان را در مورد این مقاله با ما درمیان بگذارید